Drewno przeznaczone do budowy musi być odpowiednio składowane i wystarczająco suche. Świeży materiał nadmiernie „pracuje” i ulega odkształceniom. Gotowe elementy drewniane dostarczane przez przemysł mają bardzo różną jakość. Należy zatem uważać na takie szczegóły, jak łatwość odpływu wody z różnego rodzaju słupów i kratownic. Na to, czy elementy stykowe dokładnie pasują do siebie, czy łączy się je śrubami, czy po prostu zbija gwoździami. Starannie, czysto obrobione, wysokogatunkowe drewno nie jest tanie, ale ma też imponującą trwałość. W przypadku surowca pochodzącego z drzew iglastych konserwacja zaczyna się od impregnacji chroniącej przed atakiem grzybów, która jest jednocześnie zagruntowaniem powierzchni drewna pod kolejne warstwy farby. Każde drewno świeże powinniśmy zaimpregnować, aby zabezpieczyć je przed szkodnikami, glonami, grzybami i wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych. Najlepiej, jeśli elementy są fabrycznie zaimpregnowane ciśnieniowo wodnym roztworem soli bezchromowej. Samodzielnie możemy to wykonać środkami z serii Drewnochron lub preparatem Soltex. Drewno przeznaczone do impregnacji powinno być dobrze wysuszone i oczyszczone ze starej powłoki (jeśli było wcześniej malowane). Ochrona chemiczna jest konieczna zwłaszcza wtedy, gdy drewno ma stały kontakt z ziemią, czyli z zawartą w glebie wilgocią, tzn. zawsze w przypadku palików, słupów czy skrzynek na kompost. Te elementy powinny być impregnowane ciśnieniowo. Niektóre rodzaje drewna są naturalnie odporne na rozkład, np. dąb, modrzew, akacja (grochodrzew) i nie wymagają specjalnych zabiegów. Wykonane z nich elementy konstrukcji oraz części impregnowane ciśnieniowo mogą być malowane farbami kryjącymi.
Popularne rodzaje drewna
Sosna Drewno mocno przesycone żywicą, stosunkowo miękkie i łatwe w obróbce, średnio twarde, często stosowane, tanie.
Świerk Drewno trudne w obróbce, białe z żółtawym odcieniem, mało odporne na warunki atmosferyczne, najmniej wytrzymałe ze wszystkich iglastych, tanie.
Modrzew Drewno trwałe, trudne w obróbce (ma dużo sęków), niewiele cięższe od sosny, odporne na działanie wody, ma nieładne pęcherze żywiczne, tanie.
Dębina Drewno ciężkie, twarde i wytrzymałe, jednak trudne w obróbce, wykazuje dużą wytrzymałość na gnicie, jeden z droższych gatunków krajowych.
Jesion Drewno twarde, ciężkie, elastyczne, trudne w obróbce, wytrzymałością dorównuje dębinie, kolory od żółtego do brązu, drogie (kubik kosztuje ok. 2 tys. zł)
Jawor Drewno twarde i ciężkie, nie tak łatwe w obróbce, trudno łupliwe, bardzo jasne bez przebarwień kolorystycznych, nieco tańsze od jesionu.
Grochodrzew (nazywany popularnie akacją). Drewno bardzo twarde, bardzo wytrzymałe, najtrudniejsze do obróbki ze wszystkich krajowych gatunków, zastępuje niekiedy dębinę, tańsze niż jawor, polecane na meble ogrodowe.
Topola Drewno lekkie, miękkie, łatwe w obróbce, ale nietrwałe, atakowane przez grzyby i owady, niedrogie.
Grab Najtwardszy gatunek drewna krajowego, bardzo wytrzymałe, trudne w obróbce, nieco ciemniejsze od jaworu, jedno z droższych na rynku.
Zabiegi chroniące przed kontaktem z ziemią
Stały kontakt z ziemią powoduje, że wciąż wilgotne drewno staje się idealnym podłożem dla grzybów. Dlatego należy unikać tego rodzaju styków, a jeżeli nie można inaczej, trzeba zadbać o sprawny odpływ wody. Wszelkie pale i palisady powinny być stawiane tylko na przepuszczalne! warstwie tłucznia lub żwiru. Ścianki oporowe należy izolować od tyłu warstwą papy. Elementy nośne pergoli muszą być mocowane w specjalnych uchwytach, wyposażonych w betonowe fundamenty. Pomiędzy ziemią a metalowym uchwytem pozostawia się prześwit.
Co roku należy sprawdzać stan warstwy ochronnej i, jeśli potrzeba, dokonywać napraw. To opóźni konieczność przeprowadzenia generalnej restauracji. Warto na 2 minuty owinąć część konstrukcji wilgotną szmatką. Jeżeli potem pozostaje ciemna plama, to znaczy, że drzewo przyjmuje wodę — konieczna jest renowacja