Rośliny cebulowe można rozmnożyć poprzez oddzielanie spontanicznie tworzących się cebul przybyszowych. Najbardziej znane rośliny doniczkowe, które je wytwarzają, to gatunki z rodzaju hipeastrum oraz amarylis, Vallota speciosa (inaczej Cyrthanthus elatus), krasnokwiat Katarzyny (Haemanthus katharinea ) i H. albiflos oraz Ladebouria socialis (inaczej Scilla violácea).
Dojrzałe cebule przybyszowe powinny łatwo dać się oderwać od piętki cebuli matecznej. Jeśli trzymają się mocno, to znaczy, że są jeszcze za młode i należy pozwolić im rosnąć razem z cebulą rodzicielską przez kolejny rok. Cebule rozdziela się zwykle w okresie spoczynku rośliny. Mogą one być ulistnione, jeśli spoczynek danego gatunku charakteryzuje się jedynie zahamowaniem wzrostu, lub zupełnie bez liści, gdy jest on głęboki i w tym czasie roślina zasycha.
Zawsze jednak młode cebule mają żywe korzenie, które powinniśmy chronić przed uszkodzeniem. Cebule umieszczamy w świeżym, żyznym podłożu i uprawiamy zgodnie z wymaganiami rośliny. Przez pierwsze 2-3 lata młode okazy możemy przez okrągły rok zasilać i podlewać, by ich cebule osiągnęły duże rozmiary. Aby rośliny wytworzyły pąki kwiatostanowe, musimy pozwolić im 2-3 miesiące „odpocząć”, ograniczając podlewanie i zaprzestając nawożenia oraz umieszczając je w chłodnym pomieszczeniu.